BioShock Infinite: Burial at Sea – Episode One: Review

Ze zeggen dat ze niet in dezelfde rivier zijn opgenomen. En nog meer – naar de oceaan. Dus Ken Levin (Ken Levine), zo lijkt het, zei voor altijd afscheid van de onderwaterstad van Rapture, waar de gebeurtenissen van de eerste twee zich ontvouwden Bioshock, En hij werd overgebracht naar de hemel (natuurlijk niet letterlijk), naar de vliegende stad Columbia, de hoofdstad van BioShock Infinite. Maar de eerste plot -toevoeging aan de laatste “Bioshok”, Begrafenis op zee, Breng ons opnieuw terug naar de waterkolommen, op een datum met het verleden van de hoofdpersoon en genot.

Terug naar het verleden

Ja, actie BioShock Infinite: begrafenis op zee Het gebeurt zelfs voordat het utopische onderwater koninkrijk vernoemd naar Andrew Ryan veranderde in een narcotische (of liever, adamic) nachtmerrie en degeneratie. Daarom kunnen we voor het eerst rustig door de straten van de onderwaterstad lopen, niet nerveus vanwege het feit dat mutanten constant door u worden aangevallen.

De hoofdpersonen zijn allemaal hetzelfde – Booker Devitt en Charming Elizabeth, die onlangs door Flying Colombia renden. Hoe zou dit kunnen gebeuren? Het antwoord ligt in de finale van het originele spel: geschiedenis Begrafenis op zee Niet eens bewogen, maar ideologisch zo dicht verbonden aan de plot van BioShock Infinite dat zij die het niet onder de knie hebben, zullen hier gewoon niets begrijpen. We zullen geen spoilers fokken, maar laten we zeggen dat de toevoeging het onderwerp van complexe relaties tussen Devitt en Elizabeth voortzet en rekening houdt met het belangrijkste idee van de oorspronkelijke game, vooral duidelijk in de finale, over de multifacten van de wereld, over de verplaatsing en wederzijdse interesse van ruimte, tijd en menselijke zielen.

Volgens de plot huurt Elizabeth een Booker in (hij is ook geen zeer succesvolle privédetective, verslaafd aan drinken) om het vermiste meisje Sally te vinden, waaraan Devitt zeer warm en schijnbaar gerelateerde gevoelens ervaart. Eigenlijk zijn er weinig evenementen in de eerste aflevering: we zijn op zoek naar informatie over de verblijfplaats van Sally, we gaan langs het pad naar de bodem van de oceaan, al snel vinden we het en worden getuigen niet minder schokkend dan in het origineel, het einde. Daarna heb je op de een of andere manier vooral spijt dat de auteurs de toevoeging aan gedownloade afleveringen hebben verslagen: wachten op de tweede, gepland voor maart 2014, er is geen kracht.

Tentoonstelling van prestaties

Zoals altijd in Levina, Naast de plot is er nog steeds een goed ontwikkelde wereld, een onberispelijke stijl, een overvloed aan verschillende details en memorabele karakters. Hier wil ik blijven hangen: loop door de straten;Luister naar de gesprekken van voorbijgangers -door de laatste woorden van Andrew Ryan te bespreken;Klop op de sleutels van de piano in de winkel van de Grampes waar jazz klinkt;Versterking van de sierlijke architectuur en advertentieborden of over hoe een enorme walvis majestueus zwemt tussen de gebouwen van de onderwaterstad. En je kunt ook zien hoe een strikte leraar meisjes leidt die binnenkort het belangrijkste hulpmiddel worden voor de extractie van Adam.

En de plot zelf impliceert in eerste instantie geen schietpartijen en oplichters, namelijk onderzoek en wandelingen. Tien minuten na het begin van het spel zullen we de tentoonstelling Art House bezoeken, en vijf meer zullen getuige zijn van een heldere, wat bewondering en angst veroorzaakt voor een optreden die in zijn huis is geregeld door een lokale kunstenaar die eindelijk van de rollen vloog. Al deze stijlvol voor één, volgens de wetten van dit kunsthuis, de scène van het spel dat ik wil geven hoge cijfers.

Nieuwjaar onder water

Maar de auteurs keren niet alleen terug naar de gebeurtenissen van de eerste BioShock, die licht werpen op waar deze ongelukkige verminkte kinderen, jagers voor Adam kwamen, ze herinneren zich vanaf daar ook enkele elementen van de spelmechanica. Dus, plasmide werd teruggebracht naar het spel, waardoor vijanden mogelijk zijn. Dit vernieuwt niet alleen de gevechten (je kunt combinaties van vaardigheden uitvoeren, tegenstanders bevriezen die in de lucht zijn opgeheven of ijsbeelden van het machinegeweer schieten), maar het is ook interessant in de studie van niveaus: we worden gedwongen water te bevriezen en een brug te maken om een ​​plot of geheime locatie te bereiken met iets bijzonders waardevols.

Het nieuwe plasmide wordt “Santa Claus” genoemd, en het spel verscheen in het spel – soort van “grootvaders van Frosts” die ijstolsels in ons gooien. Er is een techniek tegen dit schroot: we kregen een origineel wapen – een “magnetron”, die letterlijk de reptielen smelten.

Over het algemeen werden de schietpartijen ambitieuzer, wat ook wordt vergemakkelijkt door de mogelijkheid (opnieuw gemigreerd van de eerste “Bio -Shock”) op elk moment toegang krijgen tot het hele arsenaal. Tegelijkertijd wordt meer aandacht besteed aan handtrucs: we worden gedwongen om te sluipen voor mutanten en slaan ze pijnlijk op het hoofd. En vrijwel onmiddellijk apparatuur toekennen die schade verdubbelt in nauwe gevechten.

Anders is alles bekend: de Booker schiet en Elizabeth gooit hem regelmatig eerst -aid -kits en munitie, opent de gaten in de ruimte op volgorde, roept torentjes, aas of dozen met medicijnen op het slagveld. Zelfs een haak en de mogelijkheid om ermee op een monorail te rijden.

Zoals u weet, is beknoptheid een talentzus. En in het geval van Ken Levin – Zuster van een genie. Een interessante plot, een reeks heldere, memorabele scènes, een zee van details en puntadditieven in de spelmechanica – in deze twee uur, die de eerste aflevering duurt Begrafenis op zee, Zoals veel emoties en indrukken passen, omdat het zelfs met zo’n bescheiden duur past.

Voordelen: fascinerende plot;rijke, gedetailleerde wereld;onberispelijke stijl;Nieuwe kansen in de gevechten.
Nadelen: Al deze vreugde duurt een paar uur.